"Likizo mkali" - hii ndio jinsi Wakristo wanaita Pasaka. Ni muhimu kwa likizo ya Kikristo. Lakini mila nyingi zinazohusiana na Pasaka hukufanya ufikirie juu ya zamani za kipagani.
Jina "Pasaka" linatokana na neno la Kiebrania "Pesach" - "kupita." Hii imeunganishwa na moja ya vipindi vya kitabu cha Agano la Kale "Kutoka": Mungu anamwahidi Musa "kupita katika nchi ya Misri" na kuwaangamiza wazaliwa wa kwanza wote. Utekelezaji huu mbaya haukuathiri tu nyumba za Wayahudi, ambazo ziliwekwa alama ya damu ya kondoo. Baada ya hafla hizi, Farao anaruhusu Wayahudi kuondoka Misri - utumwa wa muda mrefu, ambao watu waliochaguliwa waliishi, unamalizika. Kwa kukumbuka hii, Wayahudi walisherehekea sikukuu ya Pasaka kila mwaka na kuchinja kwa lazima kwa mwana-kondoo (mwana-kondoo).
Pesach pia iliadhimishwa wakati wa maisha ya kidunia ya Yesu Kristo. Meza ya Mwisho - chakula cha mwisho cha Mwokozi na mitume - kilikuwa chakula cha Pasaka. Meza ya Mwisho ilifuatwa na kusulubiwa, na siku ya tatu, ufufuo. Kwa hivyo likizo ya Agano la Kale ilijazwa na maana mpya: badala ya kondoo wa dhabihu - dhabihu ya Mwana wa Mungu msalabani, badala ya kutoka kwa utumwa wa Wamisri - kutoka "utumwa" wa dhambi.
Kwa hivyo, Pasaka ni likizo iliyojikita katika Agano la Kale na imejitolea kwa hafla kuu ya Agano Jipya, na haiwezi kuzingatiwa kuwa likizo ya kipagani.
Lakini watu wote waliokubali Ukristo walikuwa mara wapagani, na hii haikupita bila athari. Likizo nyingi za Kikristo "zimejaa" na mila inayotokana na zamani za kipagani, na Pasaka haikuwa hivyo.
Ni muhimu kukumbuka kuwa majina ya Kiingereza na Kijerumani ya likizo hayahusiani na jina la Kiebrania. Kwa Kiingereza, Pasaka inaitwa Pasaka, kwa Kijerumani - Ostern. Katika lugha zote mbili, hii inahusishwa na neno "mashariki". Mzizi huu unarudi kwa jina la mungu wa kike Ishtar, ambaye aliheshimiwa katika majimbo kadhaa ya Mesopotamia, ibada yake ilipenya hadi Misri. Ibada ya Ishtar na mtoto wake Tammu ilihusishwa na uzazi. Likizo iliyowekwa wakfu kwa miungu hii iliashiria kuwasili kwa chemchemi, ufufuo wa maumbile, jua baada ya msimu wa baridi.
Mayai ya kuchemsha yalikuwa sifa muhimu za likizo hii - kwa kumbukumbu ya yai ambalo mungu wa kike alishuka kutoka kwa mwezi. Sungura, mnyama aliyependwa sana na Tammuz, alicheza jukumu muhimu katika mila.
Huko Urusi, kwa kweli, hakuna Ishtar au Tammuz aliyeheshimiwa, lakini kulikuwa na likizo iliyowekwa wakfu mwanzo wa chemchemi, na yai pia lilicheza jukumu kubwa katika mila yake - ishara ya kuzaliwa kwa maisha mapya.
Kwa mpangilio, sikukuu hiyo iliambatana na Wayahudi na kisha Pasaka ya Kikristo. Kuishi kati ya wapagani, Wayahudi wangeweza kukopa mila kadhaa kutoka kwao. Baadaye, wawakilishi wa watu wa kipagani, wakiwa Wakristo, wangeweza kuhifadhi mila ya kipagani, na kuwapa maana mpya. Ilikuwa hivyo kila mahali imani mpya ilipokuja.
Kanisa halikupinga mila za zamani ikiwa zilitafsiriwa tena kwa roho ya Kikristo. Hasa, utamaduni wa kuchora mayai kwa Wakristo hauhusiani tena na ishara ya uzazi, lakini na hadithi maarufu ya mkutano wa Mary Magdalene na mfalme wa Kirumi. Pingamizi ziliibuliwa tu kwa marejeleo ya moja kwa moja ya zamani, kwa vitendo vya ibada za kipagani. Kwa mfano, huko Urusi, Kanisa la Orthodox halikuwa na chochote dhidi ya mayai yaliyopakwa rangi - hata wamewekwa wakfu katika makanisa usiku wa Pasaka, lakini walilaani kuteleza kwa mayai - mchezo wa kipagani unaohusishwa na ibada ya Yarila. Vivyo hivyo, Magharibi, sio kawaida tena "upagani" kupika sungura kwa Pasaka.
Kwa hivyo, Pasaka haiwezi kuzingatiwa kama likizo ya kipagani, na hata mila za kabla ya Ukristo, pamoja na Pasaka, ziliacha kuwa za kipagani katika yaliyomo kwenye semantic.
